ನಿರೀಕ್ಷೆ

ನಿನ್ನೆ ಸಂಜೆಯ ತನಕ ಇದ್ದ ಟಿನ್ ಶೀಟಿನ ಗುಡಿಸಲು ಇವತ್ತು ನೆಲಸಮವಾಗಿದೆ. ಆ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಸುಮಾರು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮಳೆ, ಬಿಸಿಲು, ಗಾಳಿಯನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನೊಡನೆ, ತಮ್ಮ ತಂಗಿಯರೊಂದಿಗೆ ತನ್ನ ಪಾಲಿನ ಅರಮನೆಯ ಸುಖ ಕಂಡ ಆ ಪೋರಿಯ ಮನಸ್ಸು ಬರಿದಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವ ಭಾವಗಳು ಇಲ್ಲದ ನಿರ್ವಾತ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಭಾವಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ಬದುಕು ಅವರದ್ದು. ಗುಡಿಸಲಿನಿಂದ ಆಚೆಗಿಟ್ಟ ಮನೆಯೊಳಗಿನ ಸಾಮಾನುಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಳು ನಿರ್ವಿಣ್ಣಳಾಗಿ ಕುಳಿತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡರೆ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಮನಸ್ಸು ಅಯ್ಯೋ ಅನಿಸದಿರದು. 

ಅವಳ ವಯಸ್ಸೇನು ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಹತ್ತು ಹನ್ನೊಂದರ ಆಚೀಚೆ. ಆದರೆ ಮನೆಯ ಹಿರಿ ಮಗಳಾಗಿ ತನ್ನ ಮಟ್ಟಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡವಳು. ಅವಳ ತಿಳಿವಿಗೆ ದಕ್ಕಿದಂತೆ ಸ್ವಂತ ಊರು ಕಲ್ಬುರ್ಗಿ ಬಹಳ ದೂರ. ಅಲ್ಲಿ ಇರುವ ಒಣ ಬೇಸಾಯದ ಒಂದಿಷ್ಟು ಭೂಮಿ ಮಳೆಯಿಲ್ಲದೆ ಬರಗಟ್ಟಿದೆ. ಮಳೆ ಬಿದ್ದರೆ ಬಿತ್ತುವ ಜೋಳವೂ ಕಳೆದ ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದಷ್ಟು ಫಸಲನ್ನು ನೀಡಿಲ್ಲ. ವರ್ಷವಿಡೀ ಉಣ್ಣುವ ಐದು ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಆ ಫಸಲು ಏನೇನೂ ಸಾಲದು. ಹೀಗಾಗಿ ದುಡಿಮೆಗೆ ಅಂಜದ ಹೆತ್ತವರು ಬದುಕಿನ ಬಂಡಿ ಎಳೆಯಲು ಬಂದು ಸೇರಿದ್ದು ಬೆಂಗಳೂರನ್ನು. ಅವರ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಎಂದೂ ಕಂಡರಿಯದ ದೊಡ್ಡ ನಗರ ಇದು. 

ಇಲ್ಲಿ ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಕಟ್ಟಡ ಕಾರ್ಮಿಕ ಕೆಲಸ. ಹೊಸ ಬಡಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟುವ ಮನೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಕೂಲಿ ಕಾರ್ಮಿಕರಾಗಿ ಸೇರಿದ ಅವಳ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಅಲ್ಲಿಯ ಕಾವಲುಗಾರರಾಗಿಯೂ ನಿಯತ್ತಿನಿಂದ ದುಡಿದವರು. ಆ ಮನೆ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡ ಬಳಿಕವೂ ಪಕ್ಕದ ನಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಶೆಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ ನೆಲೆ ಕಂಡವರು. ಅವರಿಗೆ ದಿನಬಳಕೆಗೆ ಬೇಕಾದ ನೀರನ್ನು ಹೊಸತಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ ಮನೆಯಿಂದಲೇ ಹೊತ್ತು ತರಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನ ಸಾಮಥ್ರ್ಯಕ್ಕೂ ಮೀರಿದ ದೊಡ್ಡ ಕೊಡದಲ್ಲಿ ಆ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿ ನೀರನ್ನು ಸೊಂಟದಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತು ತರುವಾಗ ಕಂಡವರಿಗೆ ಕನಿಕರ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಸಾಲದಕ್ಕೆ ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಹುಟ್ಟಿದ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಅವಳು ಹೊತ್ತು ಉಣಿಸುವ, ಅತ್ತರೆ ಸಮಾಧಾನಿಸುವ ಪಾಲಕಿಯೂ ಹೌದು. 

ಸುತ್ತಲೂ ತಲೆಎತ್ತಿ ನಿಂತ ಬೃಹದಾಕಾರದ ಸಂಕೀರ್ಣಗಳ ನಡುವೆ ತಮ್ಮ ಬದುಕು ಹೀಗೇಕೆ ಎಂದು ವ್ಯಥಿಸುವ ತಿಳಿವಳಿಕೆ ಅವಳಿಗಿತ್ತೋ ಇಲ್ಲವೋ ತಿಳಿಯದು. ಬೆಳಕು ಹರಿಯುವ ಮುನ್ನ ಗುಡಿಸಲಿನಲ್ಲಿ ಉರಿಯುವ ಸೌದೆ ಒಲೆಯ ಮುಂದೆ ತಾಯಿ ತಟ್ಟುವ ರೊಟ್ಟಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಅವಳ ದಿನಚರಿ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸಣ್ಣಗೆ ಉರಿಯುವ ಬುಡ್ಡಿ ದೀಪದ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಜೀವನದ ಭರವಸೆಯ ಬೆಳಕನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಎಳೆಯ ಜೀವ ಅದು. ರಾತ್ರಿ ಎಂಟಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕರಗುತ್ತಿದ್ದ ಮನೆಯದು. ನಿನ್ನೆ ಸಂಜೆ ನಿವೇಶನದ ಮಾಲೀಕ ಬಂದು ತಾನು ಮನೆ ಕಟ್ಟುವ ಸಲುವಾಗಿ ಇವರನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸುವವರೆಗೂ ಅಲ್ಲಿ ಇವರದ್ದೇ ಬಡ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವಿತ್ತು. 

ಒಂದು ಮುಂಜಾನೆ ಶಾಲೆಯ ಸಮವಸ್ತ್ರದೊಂದಿಗೆ ಪುಸ್ತಕಭಾರದ ದೊಡ್ಡ ಚೀಲವನ್ನು ಬೆನ್ನಿಗೇರಿಸಿ ಹೊರಟವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗುವಿನ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿತ್ತು. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಉಳಿದ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ಮನೆಯೆದುರು ಬಂದು ಹತ್ತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಾಲೆಯ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಹೊರಟಿಲ್ಲವಾದರೂ ಕಾಲ್ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿರದ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೊರಟ ಅವಳಲ್ಲಿ ಸಂಭ್ರಮವಿತ್ತು. ಹೊಸ ಕೂಸು ಮನೆತುಂಬಿದ ನಂತರ ಅದನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ತಾಯಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿದ ಕಾರಣ ಇವಳಿಗೆ ಶಾಲೆಯ ಮುಖ ಕಾಣುವ ಬಿಡುಗಡೆಯ ಭಾಗ್ಯ. ಈ ಭಾಗ್ಯ ಅದೆಷ್ಟು ದಿನವಿರುತ್ತದೋ ಆ ಲೆಕ್ಕ ಅವಳಿಗಿಲ್ಲ. ಈ ಕ್ಷಣದ ಸುಖವನ್ನು ಬಾಚಿಕೊಳ್ಳುವ ತವಕ ಮಾತ್ರ ಅವಳಲ್ಲಿ. 

ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಿತ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಹಾಡನ್ನು, ಜನಗಣಮನ ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆಯನ್ನು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಂತೆ ಕಂಡಲ್ಲಿ ಹಾಡುವ ಉಮೇದು. ತಂಗಿ ತಮ್ಮನೆದುರು ಮನೆಯೆದುರಿನ ಮಣ್ಣ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಕೂತು ಪುಸ್ತಕ ಹರವಿ ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿಸಿ ಬರೆಯುವಾಗ ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನ ಸಂದಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೋ ಎಲ್ಲರಂತೆ ತಾನೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಲಿತು ವಿದ್ಯಾವಂತಳಾಗ ಬೇಕೆನ್ನುವ ಬಯಕೆ ಒಸರಾಗಿರಬಹುದು. ಬಲ್ಲವರಾರು? ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಹಿಟ್ಟಿಲ್ಲದೆ, ಮನೆಯೊಳಗೆ ಬೆಳಕಿಲ್ಲದೆ, ಬಡತನದ ಬೇಗುದಿಯಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ವಿದ್ಯಾರತ್ನಗಳು ಎಷ್ಟಿಲ್ಲ? ನೆಲಸಮವಾದ ಗುಡಿಸಲಿನ ಕಡೆ ಅವಳ ದೃಷ್ಟಿ ಹೊರಳಿದಾಗ ಅವೆಲ್ಲವೂ ತಮ್ಮಂತಹವರಿಗೆ ನನಸಾಗದ ಕನಸು ಎನ್ನುವ ನೋವು ಅವಳಲ್ಲಿರಬಹುದು.

ಸಂಜೆಯಾಯಿತೆಂದರೆ ಮನೆಯೆದುರಿನ ರಸ್ತೆ ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಗಿಜಿಗುಡುತ್ತಿತ್ತು. ಶ್ರೀಮಂತ, ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದ ಮಕ್ಕಳು ಭೇದಭಾವವಿಲ್ಲದೆ, ಜಾತಿಮತದ ಹಂಗಿಲ್ಲದೆ ಅಲ್ಲಿ ಆಟಕ್ಕೆ ಒಂದಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ನಡೆಸುವ ಚಿಕ್ಕ ಸೈಕಲ್ಲಿನ ಹಿಂದೆ ಓಡುತ್ತಾ ಇವಳು ಸುಸ್ತಾಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹುಡುಗಿಯರು ಸೇರಿ ಆಡುವ ಕುಂಟಾಬಿಲ್ಲೆ, ಚೆಂಡಿನ ಆಟಕ್ಕೆ ಇವಳನ್ನು ಜೊತೆಯಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರೆಲ್ಲರ ನಡುವೆ ಮಾತುಕತೆ, ಆಟದ ನೆಪದಿಂದ ಇವಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದಳು. ಉಳಿದ ಮಕ್ಕಳ ತಿಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇವಳಿಗೂ ಪಾಲು ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಟದ ಮಧ್ಯೆ ಜಗಳವೂ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಅರೆಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಆ ಜಗಳ ಮರೆತು ಮಕ್ಕಳ ಮನಸ್ಸು ಒಂದಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಗುಡಿಸಲಿನ ಹುಡುಗಿ ಇವಳು ಎಂದು ಅವರ್ಯಾರೂ ಇವಳನ್ನು ದೂರವಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ತಳಮಟ್ಟದ ಭಾವವನ್ನು ತೋರಿರಲಿಲ್ಲ. ತಂಗಿ ತಮ್ಮನನ್ನು ಜೊತೆಯಾಗಿಸಿಯೇ ಇವಳು ಅವರ ಮಧ್ಯೆ ಮನದಣಿಯೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಈಗ ತಾನಿರುವ ಗುಡಿಸಲು ನೆಲಸಮವಾಗಿದೆ. 

ಹೋಗಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ಹೋಗುವ ಆತಂಕದಲ್ಲಿ ಹೆತ್ತವರಿದ್ದರೆ ಇವಳು ಬೇಸರದ ಮುಖ ಹೊತ್ತು ಮನದೊಳಗಿನ ನೋವಿಗೆ ಮುಖ ಚಿಕ್ಕದು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬೊಗಸೆ ಕಂಗಳಲ್ಲಿ ಕಾತುರತೆಯನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಮನೆಯ ಗಂಟುಮೂಟೆಯ ಮೇಲೇರಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಳೆ... ಎಲ್ಲಿಗೋ ಹೊರಟ ತನ್ನನ್ನು ಕೊನೆಯ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟು ದಿನ ತನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಆಟವಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಬಳಗ ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಬರಬಹುದೆನ್ನುವ ಅಪರಿಮಿತ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ....